Τη μέρα που έφυγε ο Ντράζεν…

Είναι στιγμές που η μνήμη ξεπροβάλλει τόσο έντονα από το παρελθόν, ώστε να αρχίζεις να αναρωτιέσαι για το κατά πόσο ξαναζείς μια πραγματικότητα...
Ίσως γιατί πολλές φορές, αρνείσαι να πιστέψεις ότι κάτι συνέβη και έχει μη αναστρέψιμα αποτελέσματα.
Για μια ολόκληρη γενιά φιλάθλων του μπάσκετ, και όχι μόνο, το ερώτημα παραμένει επίκαιρο: Εσύ που ήσουν όταν «έφυγε» ο Ντράζεν; Η δε οικειότητα της χρήσης του μικρού ονόματος, αναφέρεται στον πιθανότατα μεγαλύτερο περιφερειακό που ανέδειξε ποτέ το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ίσως τον μεγαλύτερο Ευρωπαίο όλων των εποχών, ανεξαρτήτως θέσης. Εκείνον που ονόμαζαν «γιο του διαβόλου», αλλά και «Μότσαρτ» την ίδια στιγμή.

Τον μεγάλο Ντράζεν Πέτροβιτς, που σαν σήμερα, στις 7 Ιουνίου του 1993, «έφυγε» από κοντά μας, χάνοντας μια μάχη που δεν μπορούσε να κερδίσει. Σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό ατύχημα στη Βαυαρία, επειδή δεν σήκωνε ποτέ το πόδι από το γκάζι. Έτσι άλλωστε αγωνιζόταν και πάνω στο παρκέ: Χωρίς φρένα, και βγάζοντας τη γλώσσα στους αντιπάλους. Δεν κατάφερε να κάνει το ίδιο και σε εκείνη την αναμέτρηση με τον θάνατο.

Η φημολογία της εποχής έλεγε ότι ο Ντράζεν Πέτροβιτς θα ερχόταν στην Ελλάδα για να υπογράψει με τον Παναθηναϊκό, του Παύλου και του Θανάση Γιαννακόπουλου. Η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε, αν πράγματι αυτή ήταν η εξέλιξη της ιστορίας, δεν προλάβαμε να δούμε τον Ντράζεν να αγωνίζεται μαζί με τον ανεπανάληπτο Νίκο Γκάλη. Και αυτή η υστέρηση, αρκεί για να κάνει το μπάσκετ που είδαμε, πολύ φτωχό.

Ο Κροάτης τον οποίο σέβονταν ακόμη και οι Σέρβοι, υπήρξε πρότυπο ανίκητης προσωπικότητας. Όταν πέρασε τον Ατλαντικό για να συνεχίσει την καριέρα του στο ΝΒΑ, στους Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς, είδε το ταλέντο του να μην εκτιμάται δεόντως, και να καθηλώνεται σε ρόλο αναπληρωματικού.

Άλλοι στη θέση του θα το έβαζαν κάτω. Εκείνος ποτέ. Η μεταγραφή του μέσω ανταλλαγής, στους Νιού Τζέρσεϊ Νετς, τον έφερε στο μπάσκετ της Ανατολικής Περιφέρειας του καλύτερου πρωταθλήματος του κόσμου, το οποίο ταίριαζε πολύ περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία του. Και… οι συμφωνίες του μεγαλείου ξεκίνησαν και πάλι.

Την ημέρα που ο Ντράζεν «έφυγε» δεν είχε καν συμπληρώσει τα τριάντα χρόνια σε αυτή τη ζωή. Ήταν η μέρα που έκλαψε ακόμη και ο Μάικλ Τζόρνταν, ως ελάχιστο φόρο αναγνώρισης σε έναν μεγάλο.
http://www.statesmen.gr