Η αδρεναλίνη μου ήταν στα ύψη, όπως και των περισσότερων συνομήλικων φίλων μου, καθώς όλοι μας είχαμε παραβεί τον “νόμο” που μας επέβαλλαν, και κυρίως οι μαμάδες, στο σπίτι: “δεν θέλω να ακούω για γήπεδα και μην τολμήσεις να πας ποτέ μόνος σου και χωρίς να το ξέρω. Και κοίτα κακομοίρη μου μην διανοηθείς ποτέ να πας στην Θύρα 7 γιατί θα σου κόψω τα ποδάρια!”, ήταν η κλασσική ατάκα των μαμάδων της γενιάς μου και βέβαια η μητέρα μου δεν αποτελούσε εξαίρεση.
Ομολογώ πως τότε δεν μπορούσα να καταλάβω ακριβώς τον λόγο γιατί η Θύρα 7 αποτελούσε “απαγορευμένο καρπό”. Πρέπει να παραδεχθώ πως αυτό το “μην” με ιντρίγκαρε όσο τίποτε, όχι μόνο εμένα, αλλά και όλα τα παιδιά της ηλικίας εκείνης που είχαμε κολλήσει το “μικρόβιο” του Θρύλου.
Όταν για πρώτη φορά ανέβηκα τα σκαλιά της Θύρας 7, ήταν σαν να είχαν σταματήσει τα πάντα γύρω μου. Όσο πλησίαζα προς την κερκίδα ακούγονταν οι φωνές των οπαδών που ήδη είχαν καταλάβει τον χώρο τους (και κλασικά πάντα όρθιοι) αλλά εγώ δεν βιαζόμουν να φτάσω εκεί. Σαν να με μαγνήτιζαν οι τοίχοι, η έντονη μυρωδιά της υγρασίας, το κάγκελο που χώριζε τα σκαλιά στη μέση, ο αέρας που φύσαγε, η αίσθηση της “παρανομίας”, το κάθε τι. Δεν ήξερα γιατί αλλά ήθελα να καταλαβαίνω το κάθε βήμα που έκανα μέχρι να βγω στις κερκίδες και γι’ αυτό έφτανα πάντα τελευταίος αφού όλοι οι φίλοι μου βιάζονταν και έτρεχαν γρήγορα προς τα πάνω. “Άντε ρε μαλ…α κουνήσου, θα χάσουμε κάνα γκολ!”, μου φώναζαν συνήθως αλλά εγώ ήμουν πάντα σαν μαγεμένος και οι κινήσεις μου ήταν ράθυμες.
Τους μήνες που ακολούθησαν την πρώτη μου επίσκεψη στην Θύρα 7 είχα αρχίσει να παθαίνω ψύχωση με τον χώρο, τους οργανωμένους οπαδούς και βέβαια τον Θρύλο. Δεν άργησε όμως η μέρα που η μάνα μου με έκανε “τσακωτό”. Είχα ξεχάσει να βγάλω από την τσέπη του αμερικάνικου “flying” μπουφάν (τα θυμάστε έτσι; που κοτσάραμε και τις κονκάρδες στις πλαϊνές τσέπες που είχαν ψηλά τα μανίκια όπου υποτίθεται πως έμπαιναν οι σφαίρες…) το απόκομμα του εισιτηρίου γιατί βλέπετε είχα και το βίτσιο να τα κάνω συλλογή.
Η αντίδραση της κυρά Βάσως ομολογώ πως με ψιλοσόκαρε. Εντάξει πάντα το ήξερα ότι θα αρχίσει τον εξάψαλμο όταν θα το μάθει αλλά πως θα φωνάζει έξαλλη και θα βάλει τα κλάματα δεν το περίμενα. “Γιώργο σου είπα πως δεν θέλω να πηγαίνεις εκεί, δεν καταλαβαίνεις; Θες να με πεθάνεις; Χρήστο σε παρακαλώ εξήγησε του πέντε πράγματα γιατί δεν θα τον αφήσω να ξαναδεί το φως του ήλιου…”.
Ο πατέρας μου δεν ανήκε στην κατηγορία του γονιού που ανησυχούσε υπερβολικά για το παιδί του ή που θα το έπιανε κάθε τρεις και λίγο να του εξηγεί το παραμικρό. Ήταν (και παραμένει) πιο “χύμα” και σχετικά χαλαρός. Συνήθως επενέβαινε δυναμικά όταν κάτι ήδη είχε συμβεί. Έτσι λοιπόν εν συντομία μου διηγήθηκε τι είχε γίνει στις 8/2/1981 (εγώ τότε ήμουν δύο ετών) στην Θύρα 7. Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα ακούσει ή διαβάσει 2-3 φορές ακόμη για το τραγικό συμβάν εκείνης της ημέρας αλλά δεν είχα αντιληφθεί το μέγεθος του γεγονότος.
Από την στιγμή όμως που το άκουσα από τα χείλη του κυρ Χρήστου, άρχισα μετά μανίας να ρωτάω μεγαλύτερους σε ηλικία φίλους μου ή να ψάχνω σε έντυπα λεπτομέρειες για εκείνη την ημέρα. Κάποια στιγμή ήξερα όλα όσα ήθελα να μάθω. Πως έγινε, γιατί έγινε, ποιοι ήταν ή δεν ήταν υπεύθυνοι, γιατί δεν τιμωρήθηκε κανείς. Αυτό με ένωσε ακόμη περισσότερο με τη Θύρα 7 και τον Ολυμπιακό αλλά συνάμα με γέμισε με εφηβικό θυμό και οργή. Για χρόνια ολόκληρα πήγαινα στο ετήσιο μνημόσυνο και θυμάμαι πως το αίσθημα που κυριαρχούσε μέσα μου ήταν αυτό της λύπης αλλά και της εκδίκησης. Δεν ήξερα από ποιον ή από τι, αλλά ήθελα εκδίκηση. Έτσι ένιωθα για πολλά χρόνια μέχρι που ένα γεγονός στάθηκε αρκετό να μετατρέψει την οργή μου σε φόβο. Όταν έγινε γνωστό πως ο Ολυμπιακός θα αποκτήσει έναν νέο, σύγχρονο “Γεώργιος Καραϊσκάκης”, χάρηκα με την ψυχή μου. Αλλά ταυτόχρονα κατάλαβα πως δεν ξαναπεράσω τα τουρνικέ, την σιδερένια πόρτα, δεν θα ξανανέβω τα σκαλιά της Θύρας 7. Και αυτό με γέμισε θλίψη.
Την ημέρα που θα γκρεμιζόταν το κομμάτι του γηπέδου που φιλοξενούσε τη Θύρα 7, πήρα τον φίλο μου τον Χρήστο πρωί-πρωί και του είπα “πάμε, θέλω να είμαστε εκεί”. Βλέποντας την “μπάλα” έτοιμη να κατεδαφίσει το σημείο, δεν την πάλεψα. Τράβηξα τον Χρήστο και του είπα “δεν αντέχω, πάμε να φύγουμε”. Τότε κατάλαβα πως είχα αρχίσει να μαλακώνω.
Στο μυαλό μου ολοένα και έρχονταν οι στιγμές φρίκης και αγωνίας που έζησαν αυτοί οι άνθρωποι εκείνη την ημέρα και τον σκληρό θάνατο που βίωσαν 21 ψυχές. Έφερνα στη σκέψη μου τον πανικό και τις κραυγές που θα επικρατούσαν στα σκαλιά της Θύρας 7 την ώρα που συνέβαινε το τραγικό συμβάν και το αίσθημα της οργής που κάποτε επικρατούσε μέσα μου, είχε μετατραπεί σε δάκρυα που πλημμύριζαν τα μάτια μου. Όταν ο μικρός αδερφός μου, ο Κωνσταντίνος, μου ζήτησε 15 χρονών να πάμε στο μνημόσυνο της Θύρας 7, ήξερα πως δεν μπορώ να το κάνω. Δεν ήθελα να με δει να “σπάω” σαν κοριτσάκι. Τον πήρα, φτάσαμε μέχρι ένα σημείο μαζί και του είπα “αμολήσου και μόλις τελειώσει πάρε με να έρθω να σε μαζέψω”.
Πλέον έχω πολλά χρόνια να δώσω το παρών στο ετήσιο μνημόσυνο της Θύρας 7. Το κλίμα είναι τόσο συγκινησιακά φορτισμένο που νομίζω δεν θα αντέξω ούτε δύο λεπτά δίχως να με πάρουν τα ζουμιά. Εδώ καθόμουν προχθές με τον φίλο μου τον Τζίμη και τον ρωτούσα για εκείνη την ημέρα και πάλι βούρκωσα.
“Ήμουν 13 ετών τότε. Θα πηγαίναμε με τον πατέρα μου στην Θύρα 7, αλλά τελικά βρήκαμε εισιτήρια στην Θύρα 4. Όταν ο φωτεινός πίνακας στο “Γεώργιος Καραϊσκάκης” έδειχνε 5-0 με τα ονόματα των σκόρερ γύρισα στον πατέρα μου και του είπα “δεν γίνεται να βάλουμε άλλο ένα να γεμίσει το ταμπλό;” Είχαμε παρκάρει στο πάρκινγκ που ήταν απέναντι από τα επίσημα και είδαμε πολύ κόσμο να τρέχει προς την Θύρα 7. Ρωτήσαμε έναν αστυνομικό τι συμβαίνει και μας είπε πως υπάρχει πολύς κόσμος κάτω από την γέφυρα. Αρχικά είχε κυκλοφορήσει η φήμη πως κάποιοι οπαδοί είχαν πέσει από την γέφυρα. Πήραμε το αυτοκίνητο και στρίψαμε από το φανάρι της Ελαΐς. Τότε είδαμε τα ασθενοφόρα να καταφθάνουν σωρηδόν με κατεύθυνση το Καραϊσκάκης.
Με άφησε ο πατέρας μου στο 21ο. Είδα όλο τον κόσμο στα μπαλκόνια και θυμάμαι έναν αστυνομικό να με ρωτάει αν γνώριζα τι είχε συμβεί. Φορούσα το κασκόλ του Ολυμπιακού και θυμάμαι τον κόσμο να μου φωνάζει έχοντας την αγωνία για το τι ακριβώς είχε γίνει. Κατέβηκα στο Πασαλιμάνι να βρω κάτι φίλους μου, άργησα να επιστρέψω σπίτι και οι συγγενείς έπαιρναν τη μάνα μου να δουν αν είμαι καλά γιατί ήξεραν πως είχα πάει στο γήπεδο. Μόλις μαθεύτηκε από τηλεοράσεις και ραδιόφωνα το τραγικό συμβάν, τα προγράμματα σταμάτησαν, ενώ η αθλητική Κυριακή δεν μεταδόθηκε. Μονάχα ο Διακογιάννης είχε βγει για λίγο στον αέρα και εμφανώς συγκινημένος ανακοίνωσε πως υπήρχαν θύματα στην Θύρα 7″, μου έλεγε ο Τζίμης καθώς πίναμε τον καφέ μας στην θρυλική “Φοντάνα” του Πειραιά και από το κόμπιασμα στη φωνή του καταλάβαινα τη συγκίνηση του.
Αυτό που πλέον ξέρω καλά, είναι πως εκείνο το απόγευμα στις 8/2/1981 δεν έμελλε να είναι σαν όλα τα άλλα. Εκείνο το 6-0 του Ολυμπιακού απέναντι στην ΑΕΚ ήταν η τελευταία ανάμνηση που πήραν μαζί τους 21 άνθρωποι πριν κλείσουν για τελευταία φορά τα μάτια τους. Πριν οι οικογένειες τους, η οικογένεια του Ολυμπιακού αλλά και όλος ο ελληνικός αθλητισμός βυθιστεί στο πένθος. Το γεγονός πως ποτέ κανείς δεν κρίθηκε ένοχος, με ενοχλεί αφάνταστα σαν άνθρωπο αλλά μου δίνει ώθηση και τσαμπουκά να μην ξεχάσω ποτέ το τι συνέβη στα σκαλιά της Θύρας 7 τον Φλεβάρη του 1981. Έστω και πλέον με τον δικό μου βουβό τρόπο, πάντα θα τιμώ τα 21 θύματα της Θύρας 7, το ίδιο πιστεύω και οι εκατομμύρια οπαδοί του Θρύλου.
Η ιερή υποχρέωση του Ολυμπιακού και των φίλων της ομάδας είναι να τιμούν κάθε χρόνο αυτά τα παιδιά. Να μην αφήσουν ποτέ να ξεχαστεί η μνήμη τους. Αποτελούν αναπόσπαστο και ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια του συλλόγου και της τεράστιας ιστορίας του. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος το μνημόσυνο των 21 θυμάτων της Θύρας 7 τελέστηκε στον περιβάλλοντα χώρο του “Γεώργιος Καραϊσκάκης”, όπου υπάρχει και μνημείο αφιερωμένο στις 21 αδικοχαμένες ψυχές. Ακολουθούν βίντεο με μαρτυρίες από το τραγικό συμβάν και βέβαια η ευχή που κάνουμε όλοι μας, είναι ποτέ ξανά να μην συμβεί μια ανάλογη τραγωδία, όχι μόνο στις τάξεις του Ολυμπιακού αλλά κανενός συλλόγου.
Οι πεσόντες στην Θύρα 7
Παναγιώτης Τουμανίδης (14 ετών)
Κώστας Σκλαβούνης (16 ετών)
Ηλίας Παναγούλης (17 ετών)
Γεράσιμος Αμίτσης (18 ετών)
Γιάννης Κανελλόπουλος (18 ετών)
Σπύρος Λεωνιδάκης (18 ετών)
Γιάννης Σπηλιόπουλος (19 ετών)
Νίκος Φίλος (19 ετών)
Γιάννης Διαλυνάς (20 ετών)
Βασίλης Μάχας (20 ετών)
Ευστράτιος Πούπος (20 ετών)
Μιχάλης Κωστόπουλος (21 ετών)
Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου (23 ετών)
Σπύρος Ανδριώτης (24 ετών)
Κώστας Καρανικόλας (26 ετών)
Μιχάλης Μάρκου (27 ετών)
Κώστας Μπίλας (28 ετών)
Αναστάσιος Πιτσόλης (30 ετών)
Αντώνης Κουρουπάκης (34 ετών)
Χρήστος Χατζηγεωργίου (34 ετών)
Δημήτριος Αδαμόπουλος (40 ετών)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε ελεύθερα την άποψή σας!
stavrosalatas@gmail.com